چون احداث بادشكنهاي درختي دارای هزینه نسبتا"زیاد بوده و همچنین به زمان زیادی برای رشد کامل آنها نیاز است، بنابراین بايد سعي گردد تا طراحي بادشکن بنحوی صورت گيرد كه داراي راندمان زيادی بوده و هزينه كمتري را بخود اختصاص دهد. بهمین دلیل انتخاب نوع درخت و یا گیاه خاص برای ایجاد یک شبکه بادشکن مطلوب باید براساس موازین زیر استوار باشد.
1-درختان سازگار با شرايط آب و هوائی منطقه مورد نظر انتخاب گردد.
2-براي انتخاب نوع درخت بايد از اطلاعات محلي در مورد گونه‏هاي كشت شده در منطقه استفاده شود.
3-داراي ريشه‏هاي عمودي و عمیق باشد باشند تا ضمن استفاده از آبهای زیر زمینی با گیاهان زراعی محافظت شده از نظر آب و مواد غذايي رقابت نداشته باشد.
4-از درختانی بايد استفاده نمود كه در تمام جهات داراي شاخه‏هاي گسترده باشد و رشد آن تا ارتفاع مورد نیاز طراحی شده برسد. ضمناً در مقابل باد نيمه تراوا باشد.
5-در انتخاب نوع درخت بايد به فصل و یا زمان رخداد وزش باد غالب در منطقه توجه شود. مثلاً اگر باد غالب در فصل زمستان آغاز مي‌شود و گیاهان محافظت شونده در این فصل کشت میگردند از گونه های در ختی برای بادشکن استفاده شود که خزان کننده نباشد و در این فصل برگریزان نداشته باشد.
6-مقاوم به سرما و گرما باشند و در مناطق داری خاک شور به شوری خاک حساس نباشد.
1- فرم تنه درخت بادشکن بنحوی باشد که در قسمت تنه اصلی لخت و بدون شاخ و برگ باشد. این نوع فرم درخت تضمینی برای حالت تراوا بون بادشکن است که میتواند منطقه وسیع تری در پشت بادشکن را محافظت نماید.

مشخصات شبكه بادشكن
در طراحی فیزیکی یک شبکه بادشکن زنده و یا غیر زنده از نظر ابعاد بادشکن و خصوصیات باد غالب اعم از سرعت و جهت باد و وسعت منطقه ای که نیاز به محافظت دارد باید موارد زیر مورد توجه قرار گیرد:
1- ارتفاع بادشكن: طول منطقه حفاظت شده در جلو و پشت بادشکن به ارتفاع بادشكن بستگي دارد. يعني هر چه ارتفاع بادشكن بلندتر باشد، طول منطقه حفاظتي بيشتر خواهد بود. طول منطقه محافظت شده در پشت بادشکن معمولاً مضربي از ارتفاع بادشكن (H ) است كه تقريباً‌ در پاره ای از منابع میزان آنرا بین 10 تا حدود 20 برابر ارتفاع بادشكن در پشت آن ذکر نموده اند. لازم به یاد اوری است که طول و یا وسعت منطقه محافظت شده در پشت بادشکن را میتوان با دانستن میزان حداکثر سرعت و جهت باد غالب در منطقه و همچنین سرعت آستانه فرسایش در خاک مورد نظر با دقت نسبتاٌ زیادی براورد نمود.
2- طول بادشكن:  ظاهراً‌ بايد طول بادشكن برابر عرض منطقه مورد حفاظت باشد، ولي تجربه عملاً نشان داده که اين طول باید بيشتر باشد. زيرا همانگونه كه بررسيهای علمی نشان داده است در دو انتهاي بادشكن سرعت اوليه باد در حدود 20 درصد افزايش مي‏يابد. معمولاٌ شكل منطقه حفاظت شده به طور تقريبي مثلثي خواهد بود.
3- عرض يا ضخامت بادشكن: بررسيها نشان داده است كه عرض يا ضخامت بادشكن تأثيري در كاهش سرعت باد ندارد، بلكه تراكم نسبی بادشكن یکی از عوامل مهم در كاهش ميزان سرعت باد مؤثر است. ولي با وجود اين سعي مي‏شود كه بادشكنها را ضخيم (به طور غالباً از چند رديف درخت تشكيل مي‌شود) طراحی نمود. یکی از معايب عمده بادشکنهای با ضخامت زياد اينست كه درصد زيادتري از سطح زمين را اشغال مینماید و بهمین نسبت نیز و نگهداري و آبياري آنها نيز مشكلتر و دارای هزینه زیادتری است ولي در مقابل مقاومت و دوام آن در مقابل باد بهتر است. استفاده ازتنها يك رديف درخت براي احداث بادشكن نیز خطر پذیر است و احتمال دارد بر اثر وزش بادهاي بسیار شديد و سایر عوامل محیطی از بین برود.
همانطوریکه اشاره گردید، در دو انتهاي بادشكن سرعت باد در حدود 20 درصد بيش از سرعت باد در منطقه باز است. بنابراين لازم است كه طول بادشكن را نسبت به عرض محوطه‏اي كه قرار است حفاظت گردد قدری بيشتر انتخاب كنيم تا گياهاني كه در پناه آن قرار دارند از پوشش موٌثرتری برخوردار باشند. بادشكن را بايد طوري انتخاب نمود كه درست در جهت عمود بر باد غالب احداث شود. اگر قرار است كه جاده‏اي از بين بادشكن عبور نمايد بهتر است كه بصورت مايل از بين ديواره های بادشكن عبور كند، زيرا وجود فضاي باز ممتد در بين شبكه بادشكن باعث مي‏شود كه سرعت باد افزايش پيدا كند.
Woodruff and Zingg (1952)  با استفاده از تونل باد مسافتي را كه داراي حداكثر محافظت در مقابل باد است بوسيله فرمول تعيين نمودند.

دکتر حسن روحی پور